کد مطلب:19664 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

در منظر دين موضوع عشق و عشق ورزيدن چگونه ارزيابي مي شود ؟ و دوستي دختران و پسران از اين ديدگاه چه حكمي دارد ؟

پرسشهايي از اين قبيل كه نظر اسلام درباره عشق چيست . مثل اين مي ماند كه كسي بگويد نظر دين درباره غذا چيست ! ؟ از شاخصه هاي روشن انسان احساس و عواطف اوست و بازتاب اين ويژگي عشق و علاقه است . اين نياز آدمي است . اما از آنجا كه دين كنترل كننده و جهت دهنده به نيازهاي انسان است . بايد اين نياز به شكلي تأمين شود كه مطابق ارزش انساني و ابعاد عظيم وجودي او باشد . اصلاً ما عاشق به دنيا مي آئيم ولي معشوق را انتخاب مي كنيم عشق و علاقه به مقصد و محبوبي پائين تر از خويش تنزّل و سقوط است و به مساوي خويش همان تنوع است كه تنوع در يك پله ، چند جور ايستادن است نه بالا رفتن و عشق به جهت برتر تحرّك است . وظيفه انسان اين است كه با مقايسه محبوبها و اهداف ، جهت برتر را كشف كند . و اين جهت برتر علامت هايي دارد . كسي كه تو را براي خودش نمي خواهد بلكه ترا براي خودت و رشد خودت طالب است . كسي كه ترا نردبان نيازهاي خود نمي كند . اينجاست كه مي فهمي او بايد وجودي نامحدود و بي نياز باشد و اما عشق آدمها به يكديگر چيزي است كه مكتب مترقي ما از آن غافل نبوده و در قرآن مي فرمايد از نشانه ها و آيات خداوند اين است كه از خود شما همسراني آفريد كه با آن آرامش يابيد و بين شما رأفت و محبت را قرار داد ( سوره روم ) اين نياز عشق و اُنس آدمي در بستر ازدواج مشروع تأمين مي گردد و زمينه ساز پيوندي مي گردد كه نسل پربار انساني دوام مي يابد . از همين توضيح شما جواب سؤال دوم خود را مي يابيد كه عشق هاي بي حساب جوانان ، غالباً محرّكي جز غريزه سوء و استفاده هاي يكطرفه ندارد ، مورد تأييد نيست . تجربه هاي عظيمي در اين مورد وجود دارد . كتاب پشت ديوار ندامت از انتشارات مؤسسه كيهان را بخوانيد . در انتها توجه شما را به دو حديث دلنشين جلب مي كنيم . خداوند در حديث قدسي مي فرمايد :
اگر آنان كه به من پشت كرده اند مي دانستند كه چقدر منتظر و مشتاق بازگشت آنان هستم ، از شوق مي مردند اين است كه آن عشق سريع سير و هماهنگ و بهروزي و رشد اوست . امام علي « عليه السلام » درباره عشق ، اما با انگيزه هاي غير متعالي حديث شفگت انگيزي مَنْ عَشِقَ أَعشي بَصَره و أَمْرضَ قَلْبَه . . .
{P - نهج البلاغه خطبه 108 . P}
كسي كه به چيزي عشق مي ورزيد چشمش تار مي شود ( خوب نمي بيند ) و قلبش بيمار مي گردد پس او با چشمي كه ناصحيح است مي نگرد و با گوشي ناشنوا مي شنود ! شهوات پرده عقل او را دريده و دنيا ( گرائي ) دلش را ميرانده و دلش شيفته آن گرديده . . . پس او بنده دنيا مي شود و فرمانبردار كسي مي شود كه بهره اي از دنيا در دست اوست .